اثر نوع فعالیت‌بدنی هوازی یک‌‌ جلسه‌ای بر بازداری پاسخ ورزشکاران

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر نوع فعالیت‌بدنی هوازی یک جلسه­ای با شدت متوسط بر توانایی بازداری پاسخ دانشجویان ورزشکار بود. بدین منظور، با توجه به معیارهای ورود و خروجاز مطالعه، 28 ورزشکار از جامعه آماری دانشجویان دانشگاه کردستان انتخاب شده و به­طور تصادفی در دو گروه 14 نفره نوارگردان (28/1±50/22 سال) و دوچرخۀ‌کارسنج (88/1±22 سال) مورد بررسی قرار گرفتند. آزمودنی‌ها به‌مدت 35 دقیقه و با شدت 65%-60% ضربان قلب بیشینه، به فعالیت‌بدنی پرداختند. برای ارزیابی توانایی بازداری پاسخ، از آزمون­های رایانه­ای استروپ و مرتب کردن کارت‌های ویسکانسین در پیش، بلافاصله و 20 دقیقه پس از اتمام فعالیت استفاده گردید. نتایج آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه‌های تکراری، بر عدم معناداری تفاوت تأثیر دو نوع فعالیت‌بدنی بر توانایی بازداری پاسخ دلالت داشت (05.0=P). اگرچه، اثر هر دوی آن‌ها بر توانایی بازداری پاسخ، مثبت و معنادار بود (000.0=P). بدین‌ ترتیب، هر نوع فعالیت‌بدنی هوازی یک جلسه‌ای، موجب بهبود توانایی بازداری پاسخ می‌گردد.